هفته پیوند اولیا و مربیان

روزهاى 22 تا 27 مهرماه هر سال به نام هفته پیوند میان اولیا و مربیان نامگذارى شده است.

در این هفته کارشناسان ودست‏اندرکاران مسائل پرورشى به بررسى جنبه‏هاى مختلف ارتباط میان مدرسه و خانه مى‏پردازند و سعى بر آن دارندکه با ارایه راههاى نو، تحولى جدید در این زمینه را سبب شوند.

خانواده اصلى‏ترین و اولین پایگاه تربیتى کودک است؛ زیرا پایه و اساس شخصیت کودک در ارتباط با خانواده ومخصوصاً مادر شکل مى‏گیرد و این پایه و اساس مبناى رفتارهاى آینده کودک در سنین نوجوانى، جوانى و سرانجام‏بزرگسالى است.

از این رو هنگامى که کودک پا به محیط مدرسه مى‏گذارد الگوهاى ویژه از نظر شخصیتى و رفتارى باخود به همراه مى‏آورد که برخى از آنها از جنبه‏هایى شایسته و مثبت برخوردارند و برخى چندان مطلوب نیستند.

کودک تا قبل از ورود به مدرسه در محیطى محدودتر و با توجه ویژه پرورش یافته است و اکنون باید در محیطى قرارگیرد که در آن از توجهات خاص بى‏بهره است و لازم است به جنبه‏هاى اجتماعى و رفتارى وى توجه بیشترى مبذول‏شود و زندگى توأم با معیارهاى جدید بر اساس حفظ تعاون و همکارى با دیگران و وجود رابطه‏اى کلاسیک در عین‏حال دوستانه با اولیاى م

دارس را که همانا معلمان و مدیران باشند، بپذیرند.

روشن است که در این گذر، همکارى میان‏اولیا و مربیان از ویژگى خاصى برخوردار است و لازم است که این همکارى بسیار جدى و قوى باشد به‏گونه‏اى که باتبادل‏نظر و اشتراک مساعى در روند تعلیم و تربیت کودکان تا حد امکان موفقیت را تجربه کرده و قادر به حل مشکلات‏و کاستى‏ها با در نظر گرفتن بهترین و عاقلانه‏ترین تصمیمات باشند.

البته وقوع این همکارى صمیمانه، مسلماً بدون‏وجود زمینه‏هاى لازم امکان‏پذیر نیست.

یکى از این زمینه‏هاى لازم مطرح شدن شیوه‏هاى تربیتى رایج در خانه درحضور مربیان است که در جوى دوستانه با نقد و بررسى منطقى و علمى انجام شود و نقاط قوت و ضعف آن مدّ نظرقرار گیرد و براى حل آن چاره‏اى کارساز در نظر گرفته شود.

توجیه خانواده‏ها نسبت به عملکرد تربیتى مدارس و لزوم همآهنگى میان کار تربیتى خانه و مدرسه امرى است که‏موفقیت روند تربیتى را رقم مى‏زند.

البته مسلم است که برقرارى ارتباط سالم و منطقى میان اولیا و مربیان کارى است‏بس ظریف که حوصله و دقتى در خور توجه را مى‏طلبد و این مهم تنها در سایه همکارى صمیمانه میان این دو،امکان‏پذیر است.

طرح این نکته از

آن رو حایز اهمیت است که در جامعه ما نقش انجمنهاى اولیا و مربیان هنوز به طورکامل براى مردم مشخص نیست و یا تصورى ناقص و نادرست از آن وجود دارد، تصورى که بیشتر به عاملى در تأمین‏نیازهاى مادى مدارس باز مى‏گردد.

بنابراین کوشش در جهت شناساندن اهداف انجمنهاى اولیا و مربیان در درجه‏نخست گامى اساسى و پایه‏اى محسوب مى‏شود که بر اساس آن هماهنگى میان اهداف تربیتى خانه و مدرسه به‏وجودمى‏آید.

تجارب فرهنگى ما نشان مى‏دهد که مردم نسبت به امر آموزش و پرورش توجه کافى دارند و نشانه آن این است‏که اگر مسائل براى مردم خوب شکافته شود و راه براى همکارى آنان باز شود به میزان زیادى مى‏توان به موفقیتهاى‏آینده امیدوار بود.

تجربه همه کشورهاى دنیا در ارتباط با بهبود کیفى فعالیتهاى آموزش و پرورش نشان مى‏دهد که یکى از مؤثرترین ابزاراین بهبود، مسأله مشارکت مردم وبخصوص اولیاى دانش‏آموزان است و تجربه کشورهایى چون ژاپن و کره در دهه 80که محور تحولات نظام آموزشى را بر اساس مشارکت مردم تعیین کردند، خود نمونه گویایى از این الگوست.

بنابراین‏شایسته است با در نظر گرفتن تجربه مثبت کشورهاى مو فق در امر آموزش و پرورش و به منظور رسیدن به ا

هداف‏مطلوب تربیتى در استحکام ارتباط میان اولیا و مربیان بیش از پیش تلاش شود.